De laatste twee weken in Chili en Bolivia!

Een kort nachtje, maar ik zit om 7 uur in de bus richting Piedras Rojas. Ik doe de tour samen met twee meiden die ik hier heb ontmoet. We stoppen eerst bij de zoutvlaktes van Atacama. Doordat Atacama zich in een vulkanisch gebied bevindt, ziet deze zoutvlakte er compleet anders uit dan die in Uyuni. Er is een groot zoutmeer waar veel flamingo's wonen. We ontbijten hier en vervolgen onze tour naar de Piedras Rojas zelf. Ook dit is een zoutmeer, maar deze is heel licht blauw. Om het meer heen zijn de rode rotsen zichtbaar. Doordat ik afgelopen dagen al een boel zoutmeren heb bezocht, geeft dit op de een of andere manier niet meer zo'n speciale indruk. Echter is dit toch wel een van de mooiste plekjes waar ik ben geweest. In het water is een reflectie te zien van de besneeuwde bergtoppen en er ligt zelfs een laagje ijs op sommige plekken (zeldzaam!!). We maken wat kiekjes en lopen terug naar de bus. Even een andere route want we moeten nog plassen. Geen goed plan. We komen tot onze knieën in de modder en Katharina zit op een gegeven moment zelfs vast tot haar dijbenen. Ik begin hard te lachen, maar eigenlijk is het ook wel zielig. We stoppen nog bij twee andere zoutmeren die vroeger aan elkaar verbonden waren maar tegenwoordig niet meer. Het is een mooie plek en we ploffen neer voor onze lunch. Op zulke plekken je maaltijd nuttigen maakt het leven interessant. Het is nog een lange weg terug. Als we terug in San Pedro zijn moet ik eerst verhuizen naar een ander hostel, aangezien deze volgeboekt was. Ik ga uit eten met Katharina, die inmiddels haar kleren bij een mevrouwtje heeft gebracht om ze te laten wassen. Het eten is prijzig maar super lekker en heel gezellig bij een kampvuur. Ook vanavond besluiten we een beetje op tijd naar bed te gaan aangezien we morgen om 4.30 uur worden opgepikt... Die Zuid-Amerikanen ook altijd met hun vroege tijden.

Om 3.50 uur gaat mijn wekker en ik zit netjes te wachten bij de receptie 40 minuten later. Ze hebben hier lieve katten en kittens, die had ik nog niet gezien. Het is inmiddels 5.15 uur en ik ben nog altijd niet opgepikt, hm vreemd. Ik bel en mail de organisatie zonder succes. Om 6 uur word ik dan eindelijk opgehaald. Ze waren vergeten te vertellen dat vanaf deze dag de pick-uptime later is aangezien de zonsopkomst later is. Ze wijzigen dit eens per jaar vertelt ze. Nou, lekker dom. Goed, eindelijk op weg naar de geisers. Dit schijnt de op twee na grootste groep geisers in de wereld te zijn en de hoogste. Alleen door het seizoen zijn ze op dit moment niet zo hoog. Het is verschrikkelijk koud (-8!!!) en ik heb er door de kou niet bepaald meer plezier in. Ik had me er wel op gekleed, maar als je geen winterjas in je backpack hebt zitten wordt het met deze kou lastig. We stoppen nog in de hooglanden, in een schattig dorpje en op een plek met uitzicht op een mooie kloof. Terug in San Pedro ben ik druk met van alles voor ik om 16 uur weer bij dezelfde touroperator sta om de tour naar de Valle de la Luna (maanvallei) te doen. We wandelen en klauteren eerst door een kloof van deze maanvallei en hebben hierbij onze zaklampen nodig. We puzzelen onszelf een weg door de kloof, wat wel een vette ervaring is. De maanvallei is volledig gevormd van zout en gips. Vervolgens doen we nog wat stops onderweg op mooie plekjes en komen uiteindelijk bij een gedeelte van de maanvallei waar we een stukje moeten hiken voor een mooi uitzicht. Het is geheel wit door het zout, maar het is net of het niet klopt. Mijn hersens denken dat het sneeuw is, en dat terwijl het 25 graden is...? Wanneer het regenseizoen heerst, komt zout uit de grond omhoog waardoor er een witte laag op de grond komt te liggen. Het is er wel erg mooi. Tot slot gaan we naar een plek om de zonsondergang te kijken. De zon schijnt nog over de rotsen die te zien zijn vanaf het uitkijkpunt. Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik nog nooit zo'n mooie zonsondergang heb gezien. Als de zon onder is kleurt de lucht roze/rood bij de vulkanen. Bijzonder :) Als we terug komen ga ik met de twee meiden uit eten, opnieuw super lekker (maar duur).

Eindelijk een dagje niets gepland en volop uitrusten. San Pedro is hier het ideale plekje voor. De dagen zijn warm en de nachten zijn redelijk koud. Ik slaap uit en boek vervolgens de bus voor aankomende nacht 3 uur... Vervelende tijd maar dit is de enige bus die vanaf San Pedro richting Bolivia gaat. Ik ben al uitgecheckt en shop nog wat in het stadje om van mijn Chileense Pesos af te komen. Voor de rest lig ik bijna de hele dag te bakken in de hangmat bij het hostel. Tijdens mijn reis heb ik me nog niet zo goed/veilig gevoeld als hier. Eindelijk geen Zuid-Amerikanen die naar me fluiten of toeteren. Er hangt een hele fijne sfeer. 's Avonds kook ik zelf en breng mijn avond door met een vreemde Fransman die vertelt dat hij 's nachts vaak ligt te malen over dingen als zeemeerminnen. Om 12 uur gaat de tuin van het hostel dicht, maar nog voor die tijd ben ik in slaap gevallen op de bank bij de receptie zonder dat ik het zelf door heb. Om 1 uur schrik ik wakker en zet maar even mijn wekker. Om kwart over 2 wandel ik in mijn eentje naar het busstation. Alhoewel ik me hier zo veilig heb gevoeld afgelopen dagen, vind ik dit totaal niet prettig. Er zijn geen taxi's en dus moet ik wel wandelend. Gelukkig kom ik halverwege een jongen tegen die met bizar veel bagage een hostel uitstapt. Godzijdank heeft hij dezelfde bus en ben ik niet meer alleen. Om 2 uur 's middags komen we aan in Uyuni en staat er een vrouwtje buiten "Potosí, Potosí" te schreeuwen. Kijk, die moet ik hebben. Nog geen 5 minuten na aankomst vertrekt de bus richting Potosí. Na nog een busreis van 3,5 uur kom ik aan in Potosí. Het is een vreemde stad. Ik besluit snel wat te gaan eten want heb geen ontbijt en geen lunch gehad. Tijdens het eten ontmoet ik een jongen en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Ze vertellen dat ze met twee anderen morgenochtend de tour naar de zilvermijnen gaan doen en ik besluit met hen mee te gaan. Aangekomen op mijn kamer blijkt dat ik een 4 bed dorm voor mijzelf heb, wat heerlijk. Niemand die zo last heeft van mijn gesnotter (want ik ben nogal erg verkouden). Ik ga op tijd naar bed om hopelijk een beetje op te knappen. Het is een hele koude nacht en ik besluit de dekens van een ander bed eraf te trekken en zelf te gebruiken. Achteraf bleek het erg te vriezen en er was geen verwarming. Ik sliep onder zo veel dekens dat ik me niet meer kon omdraaien door het vele gewicht wat op me lag.

's Ochtends vroeg boek ik een hostel in Sucre voor vanavond. Ik ontbijt ergens in de woonkamer van de eigenaren van het hostel samen met hun kinderen die in uniform klaar zitten voor een dag school. Om 8.30 uur begint de tocht naar de zilvermijnen. We moeten met de local bus naar het "kantoor" van de meneer. Eerste keer dat ik in een local bus stap in Zuid-Amerika en het valt me eigenlijk alles mee. Alleen zou ik nooit weten waar dat ding naar toe gaat. We kleden ons om in geschikte mijnkleding. Het is stoffig en vies van de modder. Julio bereidt ons voor en we moeten zelfs nog cadeaus kopen voor de mijnwerkers dus kopen we allen dynamiet, juice en coca bladeren. Op z'n charmantst stappen we weer de local bus in richting de mijnen zelf. In de mijn is een rails voor de bakken met steen (en hopelijk voor hen daartussen zilver) en er ligt een laag water door het regenseizoen. Alles draait om zo veel mogelijk geld verdienen dus daarom willen ze het water niet weg halen. Dit duurt namelijk twee dagen. Ook de rails is op vele stukken defect en ook dit weigeren ze te repareren. Het kost te veel geld en tijd. De mensen die hier werken hebben geen geloof aangezien ze de mijnen zien als 'de hel'. Dat blijkt ook wel als we na zo'n 250 meter gebukt wandelen een open ruimte tegen komen met een pop, versiert met kleurrijke slingers en pure alcohol in de hand en een sigaret in de mond. Dit moet de duivel voorstellen. Er liggen veel blikjes bier omheen want vrijdagmiddag als de mijnwerkers weekend hebben, komen zij hier bijeen om alcohol te drinken. Het is een bijzondere ervaring maar hoe verder we in de mijn gaan, hoe lager de gangen worden en hoe lastiger het wordt om te ademen. Het is ontzettend stoffig en je voelt aan alles dat je dit inademt. De lucht is vies. Na zo'n 600 m keren we godzijdank terug. Onderweg komen we nog mijnwerkers tegen die vast komen te zitten met het karretje. Elke kar weegt zo'n 1000 kilo en dit duwen en trekken ze met twee man. Dan kun je je wel voorstellen hoe lastig het is met een gat in de rails en hoe lang dat duurt voor ze weer verder kunnen. Ik ben blij als we op een gegeven moment weer buiten zijn en we gaan direct ergens uit lunchen. Erna neem ik afscheid van de groep en ga ik naar het hostel om mijn spullen te pakken en de taxi te pakken naar de busterminal. Geen idee of er bussen richting Sucre gaan maar uit bronnen heb ik vernomen dat dit ieder uur is. Om 5 minuten voor 4 kom ik aan op het station en om 4 uur vertrekt de bus richting Sucre. Ik betaal precies 3 euro voor 160 km reizen. Zou toch fijn zijn als dat in Nederland zo was, hè? Na 3 en half uur kom ik aan in Sucre en ik ontmoet onderweg wat Nederlanders waarmee ik afspreek morgen Koningsdag te gaan vieren in een Nederlands café. Eenmaal aangekomen op mijn kamer ontmoet ik nog meer Nederlanders en we drinken samen een borreltje. We maken het maar niet te laat want morgen moeten we presteren.

's Nachts hang ik de hele nacht boven de pot en ik zie Koningsdag aan me voorbij vliegen. Shit. 's Morgens voel ik me wel weer prima en heb ik het allerbeste ontbijt ooit met een heleboel vers fruit in het hostel en ga vervolgens weer naar bed tot 2 om om 3 uur te overwegen of ik Koningsdag zal gaan vieren of niet. Gelukkig voel ik me weer als vanouds en gaan we naar het café. Er zijn Hollandse spelletjes zoals sjoelen, spijkerpoepen en ringwerpen. Ook komt de eigenaar langs met zelfgemaakte bitterballen en kaassoufflées. Dit is precies wat ik nodig had. Ik hoef helemaal niet meer naar huis joh. Het feest barst eigenlijk in de avond pas echt los en we vieren deze dag met nog een heleboel andere culturen. Er worden super oude Nederlandse hitjes gedraaid zoals 'Whatskebeurt' en 'Rampeneren'. De niet-Nederlanders weten niet wat hen overkomt. Het was een super geslaagde Koningsdag, en dat in Sucre in Bolivia.

De volgende dag doen we nog een walking tour door de stad. Sucre is prachtig en volledig wit, wat je in Bolivia verder niet tegen zult komen. Het is een wat rijkere stad en zo ziet het er ook zeker uit. Het is schoon en verzorgd. Tijdens de tour krijgen we nog de mogelijkheid om de tunnels onder de stad te verkennen. Deze tunnels werden door de minnaressen van priesters gemaakt en gebruikt om stiekem de liefde te bedrijven met de priesters. Interessant. Een super leuke stadswandeling. Als we terug komen bestel ik een heerlijke pasta pesto waarna we in het prachtige weer lekker in een park gaan relaxen met een gezellige groep. Na het avondeten is er een dansshow in het hostel. Er worden 9 verschillende Boliviaanse dansen gepresenteerd vanuit 9 verschillende departementen. Ik krijg in de loop van de middag erge buikpijn. Hm, misschien toch iets verkeerds gegeten ergens in afgelopen week. Ik ga vroeg naar bed terwijl de rest gezellig gaat stappen...

De volgende dag spendeer ik ook in bed tot zondagochtend. Ik voel me iets beter en check uit bij het hostel. Ik besluit met wat anderen nog wat leuks te gaan doen in Sucre, namelijk naar het dinosauruspark. Eenmaal aangekomen zien we al de muur met de dinosaurusvoetafdrukken. Door aardverschuivingen is de grond rechtop gaan staan, waardoor de voetafdrukken nu verticaal zijn geprint in plaats van horizontaal. Helaas is onze gids een beetje stom en dom en weet hij er weinig over te vertellen. Het is zeker interessant om te zien!! 's Avonds neem ik met 5 andere jongens de bus richting Cochabamba. De bus vertrekt om 8 uur en we komen aan om 3.15 uur. Wat een rottijd. Na wat matige slaap in de bus komen we om 4 uur aan in het hostel en krijgen we daar aangeboden in de tv room te slapen aangezien de kamers vol zijn. Het is wel erg knus maar gelukkig slaap ik hier nog wat bij. Overdag verkennen we de stad en wandelen we naar het Christus beeld bovenop de berg in Cochabamba. We lopen 1400 traptreden op om vervolgens bij Christus te komen. Het is de dag van de arbeid en de stad is verder erg dood. Er rijden bijna geen auto's op de wegen en er is niemand op straat. Ook alle restaurants en winkels zijn vandaag gesloten. Het is een zware hike omhoog en het is erg warm. Eenmaal boven aangekomen kunnen we ook nog in het beeld omhoog met een aantal trappen. Cool. Het is het op één na grootste Christus beeld in de wereld (op Polen na, maar wel groter dan die in Rio!) en erg indrukwekkend. De stad is echt prachtig, vol met parken en een heleboel mooie bloemen. 's Avonds wordt het al wat levendiger en lopen we nog een rondje door de stad. Ik ben echt met een super gezellige groep jongens en we gaan morgenochtend een tweedaagse hiking tour door het Toro Toro national park doen. Dat is hier vier uur rijden vandaan. Vervolgens gaan we met zijn allen door naar Wild Rover in La Paz om mijn reis knallend af te sluiten. Ik heb er zin in!!!

Om 7.30 uur zitten we in de bus naar Toro Toro. Het is een soort van local bus. Het is krap, krakkemikkig en er passen 10 mensen in. We zitten met zijn vieren op de achterbank, wat echt bijna niet te doen is. Goed, we hebben even geen andere keuze. We rijden uiteindelijk vijf uur lang over wegen die zijn aangelegd met keien, hobbeldebobbel. Het gebied is prachtig. Als we aankomen in het dorpje Toro Toro, gelegen aan het national park, vinden we direct een hostel en boeken we een tour voor diezelfde middag. Het is een mooi en goedkoop hostel en ik slaap met twee andere Nederlandse meiden op de kamer, die ook met ons zijn meegegaan naar hier. Om 2 uur vertrekken we voor de tour naar de canyon hier in het park. Eerst bezoeken we dinosaurusvoetafdrukken, welke indrukwekkender zijn dan die in Sucre. Het is erg heet en bezweet vervolgen we onze hike naar de canyon. We komen boven bij de canyon aan en kunnen zo naar beneden kijken in de canyon. Zoiets heb ik nog niet eerder gezien tijdens mijn reis, echt heel mooi. We lopen helemaal tot het laagste puntje in de canyon waar een waterval te zien is. We moeten over rotsen klimmen en door water lopen om er te komen. De watervallen zijn weer een speciaal plekje. We mogen er in het water zwemmen, maar dit is wel heel erg koud. Ik besluit lekker met mijn voetjes erin te stappen om wat af te koelen terwijl alle jongens onder de waterval gekke poses staan te maken om de beste foto te schieten. Na een half uurtje spetteren gaan we dezelfde weg terug omhoog de canyon uit. Het is erg zwaar aangezien ik geen ontbijt heb gehad en voor lunch alleen een bordje rijst. Ik ben niet de enige met dit probleem en we zijn allemaal leeg en energieloos, vooral met deze hitte. We komen op de terugweg langs een loopbrug die over de canyon hangt en een ontzettend mooi uitzicht biedt. Mensen met hoogtevrees weigeren, wat begrijpelijk is. Een mooi einde van deze hike. 's Avonds als we terugkomen bij het hostel, zijn we hongerig en willen we gauw eten. De jongens zouden op ons wachten, maar vertrekken twee minuten eerder en weten bij het enige fatsoenlijke restaurant in het dorp de laatste 4 pizza's te bestellen. Zodra wij aankomen is al het voedsel uitverkocht... Lekker is dat :( Ik had me al de hele dag verheugd op pizza, en ze weigeren het te delen met ons dus moeten de twee andere Nederlandse meiden en ik op zoek naar iets anders. Er zijn nog twee andere restaurants in het dorp geopend, welke alleen kip met rijst serveren. Nou net niet waar we zin in hadden. Op een gegeven moment zijn we met een man of tien door het dorp aan het wandelen op zoek naar voedsel. Na 45 minuten vinden we een hostel waar ze patatten hebben. Nog even verder zoeken, zonder succes. De rest van de groep eet bij een local een broodje gebakken ei dat ons wordt aangeboden. Wij lopen terug naar het hostel om een karig bakje patat te eten. Het is tenminste iets... Als we dat morgen maar niet weer hebben!

De volgende ochtend start de tour om 7.00 uur. Echter denkt de organisatie daar anders over. Er is vandaag een festival in Bolivia wat in kleine dorpjes wordt gevierd. Er worden mensen- en stierengevechten georganiseerd. In sommige gevallen gaan de gevechten zo ver dat mensen met stenen gooien en er mogelijk doden vallen. Vreemde traditie. Er werd ons verteld dat de gidsen daar een borrel wilden drinken en wij daarom zelf de auto moesten besturen. Uiteindelijk offert iemand zich op om te rijden en rijden we richting de grotten. Wel zo'n anderhalf uur later dan gepland. We starten onze hike naar de grotten en klimmen over hele grote rotsen en staan vervolgens in de grotten zelf in het donker. Met een helm en hoofdlicht op zien we al gauw stalagmieten en stalactieten, bijzonder. Het is best zwaar en gevaarlijk, er zijn gladde stukken en soms moeten we op ons kont van een rots af dat als glijbaan dient. Als je valt, val je een groot stuk naar beneden van een rots. Na een tijdje rotsklimmen komen we aan bij een nauw stuk. We moeten tijgerend door sommige stukken en komen af en toe zelfs vast te zitten. Het is zwaar, eng en moeilijk. Zelfs ik word hier claustrofobisch van... Mensen met een paar kilootjes meer kunnen dit niet doen, zo nauw zijn de gangetjes. Dit is ook het gedeelte waar ik absoluut tegenop keek wat betreft de tour naar de grotten. Na 2 en half uur rotsklimmen en tijgeren door de grotten, is eindelijk het buitenlicht weer zichtbaar. Ik ben blij dat het erop zit, al vond ik het toch super leuk om te doen. Hierna gaan we naar een ander gedeelte van het national park. Het is opnieuw een zware hike maar biedt een prachtig uitzicht en er zijn mooie stukken rotsen waar we naar binnen kunnen. Na deze hike rijden we verder naar het dorp waar het festival georganiseerd wordt. Eenmaal aangekomen zijn er al ontzettend veel mensen en een stuk of 8 (enorme) stieren staan al klaar op het open veld waar de gevechten gehouden worden. Locals zijn in kleurrijke klederdracht en zien er super mooi en opgetut uit. De eigenaren van de stieren zijn direct te herkennen aan hun bepaalde kleding en zien er stoer uit. Deze eigenaren zullen later met elkaar op de vuist moeten. Locals vertellen dat er dit jaar niet veel stieren naar het festival zijn gekomen en de stieren zijn niet bepaald in voor een gevecht. Zodoende zien we maar twee korte gevechten tussen twee stieren en vervolgens geeft iedereen het zo'n beetje op na een uur zonder veel succes wat betreft de stierengevechten (vind ik niet erg). Het is op een open stuk veld, dus af en toe rennen de stieren richting het publiek en moesten wij rennen voor ons leven. Gelukkig is alles goed afgelopen, ook voor de stieren. Meteen worden de gevechten voortgezet, maar nu voor de mensen. Alle mannen verzamelen zich in een grote kring en gaan plots met elkaar op de vuist. Ik begrijp toch echt niet dat ze dit doen, hè... Het is traditie en de baby's en kinderen kijken toe. De jongste jongens zijn een jaar of 12 en mengen zich ook in het gevecht. Er wordt veel (pure 96%) alcohol gedronken door de vechtende mannen. De vrouwtjes zijn mooi opgetut en dragen mooie hoeden met veren erop en kijken vanaf de buitenste ring van de menigte toe hoe hun mannen aan het winnen of verliezen zijn. Na een korte tijd zijn er al een heleboel mannen met bloedneuzen, zo te zien gebroken neuzen en gebroken knokkels. Kennelijk kicken ze hier op want allemaal hebben ze nog altijd een grote glimlach op hun gezicht. De groep van de tour en ik drinken een biertje en kijken toe... Locals zijn maar al te geïnteresseerd in de toeristen en maken ongegeneerd foto's van ons (net als wij dat eigenlijk van hen maken). Zodra de zon onder is, wordt het erg koud en besluiten we terug te gaan naar het hostel voor (hopelijk nu wel) een lekkere pizza. Joe, toch niet. Voedsel is nog steeds uitverkocht. We belanden bij een local en eten rijst, kip en patatjes. Opzich redelijk goed eten maar de rijst en kip komt mij inmiddels mijn neus uit. De twee Nederlandse meiden zijn vandaag al terug naar Cochabamba en ik heb dus een kamer met drie bedden (waarvan één tweepersoonsbed) voor mijzelf!!! Eindelijk weer eens diagonaal in bed liggen, wat heerlijk.

Na een goede nacht rust pakken we 's morgens vroeg de bus terug naar Cochabamba. De bus doet er 5 uur over en nadat we hebben gecheckt hoeveel vliegen kost naar La Paz, besluiten we de dag in Cochabamba door te brengen, waar het heel goed weer is en ze lekkere ijsjes hebben. Voor zo'n 30 euro vliegen we voor 35 minuten naar La Paz, terwijl de bus er voor 7,50 euro 8 uur over doet. We splitsen de groep op en de ene helft gaat met de bus, de andere met het vliegtuig. We hebben een gezellige dag in Cochabamba en rijden rond een uur of 4 naar het vliegveld met de vlucht van 17.40 uur. Het is toch wel allemaal veel te gezellig met deze groep en we gaan met zijn allen naar Wild Rover om het weekend te vieren. Twee uurtjes later komen we er aan en zit ik met vier anderen van de groep op dezelfde kamer, nou dat is toch helemaal top. We bestellen gauw een borrel en eten en al gauw worden we allemaal te gezellig. Na de party in Wild Rover gaan we door naar de afterparty. Helaas ben ik hier al eerder geweest en vorige keer was dat een flop. Dus deze keer weet ik er niet veel meer van te maken, in tegenstelling tot de rest. Eigenlijk is het super leuk maar ik heb saaie herinneringen aan mijn vorig bezoek. Het wordt laat en we belanden allemaal teut in bed. De volgende dag zou productief zijn, maar iedereen heeft een kater en dus doen we de hele dag niets :) Oeps. Ik neem de rest 's avonds mee naar een leuk restaurant waar ik ook al eerder ben geweest. Erna doen we het rustig aan aangezien de rest morgen Death Road gaat fietsen. Ik ontmoet wat anderen gezellige mensen en drink met hen een borrel om vervolgens redelijk op tijd naar bed te gaan. Ik wil morgen nog wat productiefs doen en een beetje de stad verkennen. Een dagje voor mijzelf :)
Ik sta vroeg op om naar de Witches Market te gaan om wat leuke dingetjes te kopen. Erna wandel ik naar een fatsoenlijke supermarkt (waar er maar één van is in La Paz, dus dat was een flinke wandeling) om lunch te kopen. Ik plof neer in een parkje waar kennelijk een puppybijeenkomst is. Er lopen ontelbaar veel puppy's, een geweldige plek om mijn lunch te eten als je het mij vraagt. 's Middags pak ik mijn tas alvast voor vertrek en gooi ik met een goed gevoel wat oude kleding weg. Ik wacht tot mijn maten terug komen maar het duurt en het duurt... Dus besluit ik een biertje te drinken met drie Costa Ricanen uit mijn kamer. Het is zaterdagavond, de leukste avond in La Paz om te gaan stappen. Ik ontmoet een hoop nieuwe mensen en om 21.30 uur komt de groep eindelijk terug van de Death Road (ze zouden 20 uur terug komen). Joepieeeee, als dit geen leuke avond wordt... We gaan opnieuw naar de afterparty, opnieuw in een club waar ik al eens ben geweest. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit de leukste avond van mijn trip is geweest. Wat een mooi einde. Het feest gaat weer door tot in de vroege uurtjes.

Op zondag is er een flea market in La Paz, ook hier ben ik al geweest. Maar aangezien het de grootste ter wereld is, raak je hier nooit uitgekeken. De jongens dragen allen hun portemonnee in hun broekzak en eentje wordt er op de markt met een nare instinker gerold. Normaal gesproken zou je denken dat dit een walhalla voor meiden is, maar de jongens zijn dit keer degenen die met tassen vol thuis komen. Na een bezoek aan de markt gaan we met de blauwe kabelkar naar El Alto. Dit is dus de langste kabelkar ter wereld (ik dacht dat dat de gele van La Paz was, maar daar heb ik me dus in vergist). Ik denk dat we in totaal wel zo'n 45 minuten in de blauwe kabelkar zitten en we 'vliegen' over de flea market. Nu pas is te zien hoe groot deze is, echt ongelooflijk. We eten wat in het hostel en ik drink een laatste biertje met de jongens tijdens happy hour. Ik maak het niet te laat vanavond, ik moet tenslotte om 4 uur op voor mijn vlucht naar Lima. In de avond chillen we nog wat met elkaar en gaan we vervolgens naar bed. Het is een onrustige nacht aangezien er een jongen in de kamer zit die allemaal rare en harde geluiden maakt tijdens zijn slaap. Hij ligt overigens echt al vanaf 4 uur 's middags in bed, wat ik al niet begreep. De nacht is heel lang aangezien het niet lukt te slapen, maar om 4 uur gaat dan mijn wekker. Ik pak snel mijn spullen, neem een douche, maak de twee vrienden die bij mij in de kamer slapen wakker om afscheid te nemen en check uit. Om 5 uur zit ik in de taxi naar het vliegveld. Mijn ogen branden van vermoeidheid en ik voel me niet lekker. Net voor mijn vlucht vertrekt weet ik het eten van gisteravond er uit te gooien en erna voel ik me al wat beter. Als dat maar goed gaat tijdens de vlucht zelf. Om 8 uur stipt vertrekt de vlucht naar Lima. Na anderhalf uur vliegen heb ik niet eens door wat er gebeurt als het vliegtuig een harde klap maakt. We zijn al op de grond? Huh? Het is zo ontzettend mistig buiten dat ik vanuit het vliegtuig net aan de grond kan zien. Als ik uit het vliegtuig stap word ik naar international connecting flights gestuurd en blijf dus achter de douane. Er is hier geen flikker te doen, alles is ontzettend duur en ik heb maar een half uurtje over de hele dag wifi. Ik moet 30 dollars aan luchthavenbelasting betalen als ik buiten het vliegveld wil komen of 60 dollars om gebruik te maken van de VIP ruimte om wat te kunnen rusten. Ik zit mijn tijd uit op een krakkemikkig bankje bij een gate. Na zo'n 11 uur wachten is mijn vlucht naar Amsterdam, eindelijk! Op naar huis :)