Bolivia en Chili!

Nadat ik in mijn eentje de taxi heb gepakt en bij het busstation ben aangekomen, stap ik in de bus. Gelukkig is het een hele mooie bus en kan ik mijn stoel weer als bed maken. Er zit bijna niemand in de bus. De bus vertrekt stipt 10 uur 's avonds en de volgende ochtend om 5.30 uur komen we aan in Puno. Hier had iedereen de keuze om een tour te doen voor 2 uur naar de floating islands, alleen hier ben ik al geweest dus ik besluit in de bus te blijven. Even wat slaap want ik heb bijna niet geslapen omdat de bus zo wiebelde. Om 8.30 uur vertrekken we weer, nu richting de grens met Bolivia. Om 11 uur komen we daar aan en krijg ik een nieuwe stempel in mijn paspoort. Vervolgens rijden we nog 20 minuten voor we aankomen in Copacabana. Het zonnetje schijnt, het is warm en er hangt een goede sfeer. Ik ontmoet hier twee Nederlandse en een Duitse jongen en we zitten lekker op het terras. In Copacabana ga ik nog op tour naar Isla del Sol (eiland van de zon) in het Titicacameer. Het is eerst anderhalf uur varen en vervolgens hiken we een uur over het eiland. Het is echt prachtig, vooral met dit weer wat we erbij hebben. De inca's hebben ook op dit eiland gewoond, want er is een incasight. Nadat we onze hike voltooid hebben, moeten we weer voor anderhalf uur terug met de boot naar Copacabana. Direct als we terug komen vertrekt om 18 uur de bus richting La Paz. Na bijna 24 uur reizen komen we eindelijk in La Paz aan om 22 uur. Eigenlijk ben ik moe, maar heb wel trek in een borrel. Ik verblijf namelijk in het "partyhostel" van La Paz. Ik ontmoet wat leuke mensen en kom de jongens van vanmiddag weer tegen. Even ga ik terug in de tijd en heb ik het idee dat ik in een bar in Blanes ben beland. Mensen dansen op de bar en zuipen zich aardig klem. De bar van het hostel sluit om 1.30 uur en erna krijgen we nog toegang tot de afterparty. Met de bus gaan we richting een club en we krijgen jellyshots, bah, maar wel gul natuurlijk. Het wordt alweer wat te gezellig. Oeps. Veel slaap zal je hier niet hebben aangezien iedereen elke avond aan het stappen is en er de hele nacht en dag mensen in en uit de kamer lopen. We gaan richting de flee market welke eens per week plaatsvindt. Het schijnt de grootste van de wereld te zijn. Het valt vies tegen maar we kunnen wel met de kabellift naar boven wat een mooi uitzicht over de stad biedt. Vervolgens gaan we naar de heksenmarkt, welke eigenlijk ook vies tegen valt. Ze verkopen hier dode vogels en dode alpaca's en allerlei heksenmiddeltjes waar je in moet geloven. Ik vind het maar creepy. Erna doen we een nap en 's avonds gaan we lekker uit eten bij een leuk tentje. Het is de donderdag voor pasen en dus mag er eigenlijk geen alcohol geschonken en gedronken worden in Bolivia tot zaterdagochtend. Nadat we klaar zijn met eten en nog een biertje krijgen geserveerd, stormen er opeens een stuk of 20 politiemannen binnen met kogelwerende vesten en grote geweren en andere wapens. Het licht gaat uit en ze schreeuwen "Vamos, vamos!!!" We moeten zo snel mogelijk het restaurant verlaten en we mogen zelfs niet meer op straat staan. Het restaurant krijgt een fixe boete wegens het schenken van alcohol. We pakken de eerste en beste taxi die we tegen komen aangezien we weg moeten van de politie. Aangekomen bij het hostel om 22 uur is de bar al dicht, welke eigenlijk pas om 23 uur zou sluiten. Een hoop mensen van het hostel gaan naar een andere club, welke het hostel heeft omgekocht om alcohol te kunnen schenken aangezien ze zelf het risico niet willen lopen. Het feest is niet top en ik besluit met wat anderen naar een ander feest te gaan. We informeren bij wat taxichauffeurs naar een leuke plek die nog wel open is en we belanden in een coole ondergrondse kroeg. Er wordt Spaanse muziek gedraaid en het is er heel gezellig. Rond een uur of drie gaat de muziek uit en begint iemand te schreeuwen dat de politie is binnengetreden. Ojee, alweer?! We gaan terug naar het hostel, wat een bijzondere avond.

Na weer een slechte nacht gaan we naar een reisbureautje om de tour naar de zoutvlaktes te boeken, wat woensdag zal starten. Het is al laat, want niemand is vooruit te branden en we kijken een leuke film in de movie room. Eigenlijk besluiten we voor de rest van de dag niets te doen, op een borrel 's avonds na in het hostel. De kroeg sluit opnieuw vroeg, maar dit keer om 12 uur. Nadat er een hoop potjes 'shithead' gespeeld zijn is er voor de rest weinig te doen en gaan we lekker naar bed.

De volgende dag moet ik verhuizen naar een 6 bed dorm en verken ik de stad op mijzelf. Het is zaterdag en er mag eindelijk weer alcohol geschonken worden. Dat blijkt ook wel want ik beland 's middags al aan de bar met een Australische vriend. 'S avonds is er een barbecue en er wordt een record verbroken met dominoshots. In totaal zijn het er 140 en het feest barst los als het record ook daadwerkelijk verbroken wordt. Ik heb twee van deze 140 besteld en dacht dat lekker op te drinken. Is het vodka tonic... Ach ik doe mijn best en eentje lukt wel. Voor de rest van de avond heb ik weinig meer te vertellen. We zijn naar een club gegaan maar het was wat te gezellig dus.... gatenkaas :)

De volgende dag moet ik weer verhuizen, dit maal naar een 20 bed dorm. 20?! Ja 20! Door het tekort aan slaap van afgelopen dagen (en beetje alcoholgebruik) voel ik me slecht en besluit ik wat bij te slapen op deze onwijs gezellig absurd grote kamer. Oké, vergeet het maar. Vandaag kom ik wel niet verder dan mijn bed en de pub om wat te eten. Misschien verstandig een avondje wat minder gas te geven. Maar overal waar ik kom is het te gezellig, struggles.

Het is eigenlijk stom dat ik een hele week in Wild Rover in La Paz verblijf. Echter heb ik het hier erg naar mijn zin en ik ontmoet een heleboel leuke mensen. Overdag ben ik weer in de stad te vinden en 's avonds doe ik alleen een borreltje in de pub. Aangezien ik in de 20 bed dorm slaap en mijn bed tegen de muur van de pub staat, kan ik voor 1.30 uur toch niet slapen. Voor de volgende ochtend, tweede paasdag, heb ik met drie jongens Death Road geboekt. 55 km mountainbiken over de gevaarlijkste weg ter wereld! Ik vind het wel redelijk spannend. Al helemaal als blijkt dat de auto kapot is en we om 9.30 uur vertrekken in plaats van 8.30 uur. Hopen dat we nog voor het donker thuis komen. We zijn met 8 man in totaal en we krijgen een toffe mountainbike inclusief knie- en elleboogbescherming, een helm en handschoenen. Het eerste gedeelte is downhill over een geasfalteerde weg. Jeutje, dit gaat wel heel hard. Op het begin heb ik last van de hoogte want we zijn op 4900 m hoogte. Zonder te trappen zijn we zo 12 km verder. Het weer is helaas slecht en het regent. Verder zien we niets van het (mooie) uitzicht. Balen. Eenmaal aangekomen op Death Road zelf, beginnen de zenuwen op te spelen. Oké, I can do this. Het is een rotsachtige weg met soms hele grote stenen. De weg is alleen downhill, dus er moet constant gebruik gemaakt worden van de handremmen. Als je deze verkeerd gebruikt, ben je mooi klaar en val je van de cliff naar beneden. Eenmaal een aantal kilometers verder en het stopt met regenen, begin ik de fun er van in te zien. Dit is leuk!!! Zolang ik maar alert blijf is er niets aan de hand. We fietsen door watervallen en stoppen op sommige plekjes om kiekjes te schieten. Op een gegeven moment stoppen we en staat de fiets van de gids die achterop fietst, op het dak van de auto die achter ons aan rijdt met de spullen. Hm, dit klopt niet helemaal. De gids zit op de bijrijdersstoel en blijkt dus dat hij is gevallen. Hij wilde natuurlijk mooie foto's van ons maken maar met maar één hand aan het stuur op de Death Road wordt het wel een beetje link. Het frame van zijn fiets is doormidden gebroken en de ambulance komt aanrijden om hem naar het ziekenhuis te brengen. Serieuze bende dit. Zijn hele hand ligt open. Dit laat weer zien dat het daadwerkelijk gevaarlijk is om dit te doen. Ik neem een tandje terug, ondanks dat het net lekker ging. Een jongetje van 12 is ook mee met zijn ouders en volgens mij snapt hij niets van het leven. Hij heeft niets gehoord van de uitleg en gebruikt telkens zijn remmen verkeerd om. Hij gebruikt dus veelal zijn voorste handrem, wat niet goed kan gaan. Ik zie hem een stuk voor mij op de grond liggen en hij heeft last van zijn knie. Ik zeg dat ie rustig aan moet doen (hij was ietwat te enthousiast) en dat ie goed moet opletten op welke remmen ie moet gebruiken. Hij stapt weer op de fiets en nog geen 50 m verder, floep, hoppa, weer over de kop en ik moet vol in de ankers want straks rijd ik over zijn hoofd heen. Deze gast begrijpt er echt niets van. Hij begint hard te janken en heeft dit maal last van zijn elleboog. Zodra zijn (langzame) ouders aangefietst komen is alles goed en kan ie weer vrolijk verder. Vreemd. Aan het eind van Death Road worden we opgepikt en gaan we lunchen ergens verderop. Het is een mooi gebied in de Andes. I survivedddddd!!!!! Op een muggenprik na ben ik nog geheel intact. Trots. Nog voor de lunch mogen we lekker douchen want ik ben wel heel vies geworden. Oja, haha, koude douche natuurlijk. Kan ook niet anders. Precies (niet) wat ik nodig had. We krijgen een tof tshirt met daarop dat we de Death Road hebben overleefd. 's Avonds terug in het hostel drink ik nog een borrel met een leuke meid waar ik al een week mee optrek. Ik vertrek morgen namelijk richting Uyuni.

De volgende ochtend ga ik weer alleen even op pad op zoek naar een fatsoenlijke supermarkt. Vergeet het maar in Bolivia. Uiteindelijk koop ik op straat wat boodschappen voor de tour die vanavond start. 's Middags hebben gelukkig nog twee uit de groep zin om de gele kabellift te pakken. Dit is de hoogste en langste in de wereld en biedt een prachtig uitzicht over de stad La Paz. Eenmaal aangekomen op het hoogste punt begint opnieuw de hoogte een rol te spelen. Ademen is moeilijk en inspanning vrijwel onmogelijk. We gaan weer terug en kopen met zijn allen nog wat boodschappen en vertrekken vervolgens naar de hostels om de spullen op te halen en naar het busstation te gaan. De bus vertrekt namelijk om 20 uur naar Uyuni. Om 5 uur de volgende ochtend komen we aan in Uyuni. Opnieuw heb ik ontzettend slecht geslapen. Het lukt gewoon niet in een bus... Wel heb ik ontzettend veel zin in de tour en ben ik gelukkig met 5 bekenden in een jeep. Aangekomen bij het bureau vraag ik hen of het mogelijk is mij af te zetten bij de Chileense grens. Dat is mogelijk dus oké, random besluit ik een busticket naar Chili te kopen voor aanstaande vrijdag.

Om 10.30 uur begint onze tour naar de zoutvlaktes. Uyuni is trouwens een verschrikkelijke stad. Het lijkt op een verlaten wild west stadje met een boel stof, kou en wind. Eerst rijden we naar een oude trein die voor de mijnen werd gebruikt. Best cool maar had gedacht dat deze trein in de middle of nowhere zou staan. Helaas is het aan het randje van de stad Uyuni. Vervolgens rijden we een klein uur door de woestijn, waar we in de verte een witte gloed zien. Zijn dat de zoutvlaktes? Nee toch? Binnen 1 meter verandert de woestijn in een witte zoutvlakte. Heel bijzonder. Aangezien ik het zo prachtig vind, begint meteen de kippenvel op te zetten. Ik kan het bijna niet geloven dat dit onderdeel van onze aarde is. Van enthousiasme willen we meteen de zoutvlaktes op om foto's te schieten. Niet wetende dat deze zoutvlakte nog veel meer te bieden heeft :) We rijden door en lunchen in een zouthotel waar werkelijk alles van zout is gemaakt (op het eten zelf na natuurlijk). We rijden vervolgens naar een plek waar het zout op zijn mooist is en maken nog wat foto's. Door het eigenlijk slechte weer (veel wind, heel veel wind) is het lastig goede foto's te maken. Een eind verderop is een eiland te zien. Dit eiland staat vol met hele grote cactussen. Vroeger is deze zoutvlakte een zee geweest en erna een zoutmeer. Dit is opgedroogd tot de zoutvlaktes. Een bijzonder gezicht, zo'n eiland middenin de zoutvlaktes vol met cactussen. We hoopten nog een mooi stuk met water op de zoutvlaktes te vinden voor een reflectie in het water. Helaas is dit niet gelukt door de harde wind. We rijden verder naar het zouthostel waar we verblijven, net aan de rand van de zoutvlaktes en kijken naar de zonsondergang. Het is heel koud 's nachts en vooral in een hostel zonder elektriciteit. We spelen nog een aantal potjes 'shithead' en gaan naar bed. Het was een lange maar mooie dag!

De volgende ochtend rijden we vanaf het hostel naar de woestijn van Uyuni. Onze eerste stop is in een plaatsje waar opnieuw een oude, vervallen trein staat. De tweede is in de wetlands van Bolivia waar een heleboel lama's zijn te zien in een prachtige omgeving. De derde stop is bij de rockvalley. Het is een vallei vol met bijzondere rotsen. Gaaf om te zien en het is een extreem groot gebied. Vervolgens stoppen we bij een prachtig meer met besneeuwde bergen op de achtergrond. Erna lunchen we op een rustgevend plekje midden in de bergen en rijden we door tot een ander prachtig meer. Hier zijn flamingo's te zien! Ik kan nauwelijks beseffen dat ik dit allemaal mee maak, maar probeer er af en toe bij stil te staan. De op een na laatste stop is weer bij een heleboel rotsen, maar een van deze rotsen is wereldberoemd omdat deze gevormd is als een boom; ook wel 'the treerock' genoemd. Tot slot gaan we naar 'pinklake' waar zich ontelbare flamingo's zijn. Super vet!!! Het meer is rood/roze gekleurd door een bepaald soort plankton die zich op de planten in het water bevinden. We overnachten in een klein saai dorpje aan de rand van het meer. Dit gaat een koude nacht worden. En dat blijkt ook wel. Ik draag een thermoshirt, trui, lange broek, dikke wandelsokken en heb drie dikke wollen dekens plus twee lakens en nog is het verschrikkelijk koud. 'S ochtends moeten we vroeg op, namelijk om 4.30 uur. We kijken nog naar de sterrenhemel en vertrekken richting de geisers waar we de zonsopgang bekijken. Ongelooflijk. Een mooie afsluiter van deze tour. De geisers spuiten een hoop rook/as en het water borrelt. Na de geisers rijden we door naar de hotsprings waar we een duik in mogen nemen. Het is koud buiten maar het water is heerlijk warm. Hier wil ik voorlopig niet meer uit. Het uitzicht is adembenemend. Na de hotsprings moeten we een sprintje trekken naar de grens want mijn bus vertrekt om 9.30 uur. Gelukkig maken we het op tijd maar er staat een lange rij om Bolivia uit te komen. Ik neem afscheid van mijn tourgenootjes waar ik al anderhalve week mee op trek en vertrek alleen richting Chili. Na een uur heb ik eindelijk een stempel ontvangen het land uit te kunnen en vertrekt de bus naar San Pedro de Atacama. We rijden door een mooie vallei en aangekomen in San Pedro is het opeens 20 graden warmer, terwijl het maar 40 minuten rijden is. Ook zo bijzonder. Ik had verwacht dat het een stad zou zijn maar niets blijkt minder waar. Het is een klein dorpje maar het is super schattig en gezellig. In de bus heb ik iemand ontmoet die wel een aantal tours met mij wil boeken hier deze dagen. We boeken een tour voor vanavond: star gazing. Eindelijk kook ik eens wat voor mijzelf (eerste keer in 4,5 week) en neem ik een verfrissende douche. Om 22 uur vertrekt de bus en krijgen we wat uitleg over de planeten en sterren in het heelal. We zien door de telescoop hoe oude sterren zich verdeeld hebben in kleine meteoren en we zien de planeten Saturnus en Jupiter met hun ringen er omheen. Te gek :) Dit is wel de beste plek om de milkyway te bekijken, welke je eigenlijk heen milkyway mag noemen aangezien de aarde er een onderdeel van is. Met een tevreden gevoel ga ik gauw naar bed want morgen hebben we een andere tour geboekt naar de rode rotsen.